PROSJEKT OG FELTBESØK, LEDERTRENING, KONFERANSE, BESØK FRÅ NORGE

Kor er det blitt av november? Jo når eg ser tilbake veit eg at jobben har teke all tid, både kveld og helg. Det har vore travelt men kjekt og eg er heldig som har ein jobb som er så variert og spennande. Ingen dag er lik, feltbesøk til ulike kulturar, treff med nye mennesker, læring, oppleving og reising, eg syns HimalPartner er ein flott organisasjon å jobbe i og prosjekta vi har gjer ein forskjell.

A child with autism is not ignoring you, they are simply waiting for you to enter their world. Denne plakaten heng på dagsenteret for barn med funsksjonshemning. Dei er ikkje  som meg og deg, men dei er like mykje verdt. Her blir dei stigmatisert og helst skal dei ikkje visast ute i samfunnet. Vi har eit prosjekt der vi ynskjer at dei skal lære, vokse, finne ut kva dei kan og kva dei vil og kanskje kan dei på sikt få seg eit arbeid? Her får dei stimulere sansane, her får dei omsorg og her blir dei sett.

Dei lagar masse fint, dei prøver å selge produkta, dei ynskjer å gjere ein jobb, men samfunnet er ikkje heilt klare til å ta imot. Mange foreldre er og eit hinder for at dette prosjektet skal bli vellykka, men dei får kontinuerleg opplæring og informasjon om kor viktig det er at borna får utvikle seg og får sine rettighetar. Holdningsarbeid tek tid, ein må berre tenkje langsiktig.

Saman med partner og kollegaer frå Oslo reiste me sør aust i landet for å besøkje to prosjekt. Her råka flaumen hardt i sommar og me kunne sjå milelange vidder som hadde lege under vatn. Her var og ein flaum i 2008 og partnarane våre oppretta "trauma-healing-grupper", der dei kunne møtast for å støtte kvarandre i den vanskelege situasjonen. Desse gruppene fungerar fortsatt og dei møtes jamleg for å hjelpe kvarandre. Dei var takknemlege for at me besøkte dei og brydde oss. Dei hadde eit ynskje og det var at vi fortsatt ville støtte partnarane i området, slik at dei kunne få veiledning og hjelp når dei trong det. 

Ei anna gruppe me beøskte var ei fred og forsonings-gruppe. Den kom i stand då det var mykje kriminalitet i området. Kriminelle frå Nord India tek seg inn i landsbyane, stjeler budskap, voldtek kvinner og skapar frykt og uro blant dei som bur der. No er kriminaliteten redusert, folk er engasjert i gruppa og dei har kontakt med politi på begge sider av grensa. Dei har fått opplæring i mekling og forsoningsarbeid og det fungerar. Ynskje deira til oss var at me måtte løfte opp deira situasjon nasjonalt, då dei ikkje kjenner at dei blir sett og høyrt av myndighetane. Det er eit usentralt område og andre NGO'ar har slutta å arbeide der, då de har vore for farleg å jobbe der. Dei og var takksame for at me kom og såg om dei. Sterkt å møte nød og frykt ansikt til ansikt.

Vidare reiste me saman med nye gjester til sør vest, der det fyrste kraftverket i Nepal blei bygd på 60-tallet. Det umogelege blei mogeleg og Odd Hoftun var den som tok dette initativet, som har fått ringverknader for heile Nepal og som blei starten på industrien her.

Me organiserte leder trening for folk i industrien og folk frå vidaregåande yrkjes skule. Det ser ut som NORAD vil støtte oss i utbedring og utviding av tilbodet for elevar ved Butwal Tecknichal Institute. Det er eit spennande og viktig prosjekt, då mange av ungdomane i Nepal ikkje ser noko framtid i landet og dei reiser til Gulfen og andre stadar i Asia for å søkje jobb.

I same området har me prosjekt i mental helse. Det er opplæring av helsepersonell på helsepostane i distrikta for at dei skal lære om sjukdomar, symptom og tilstandar innen mental helse. Dei lærer om behandling og kva psyko-sosiale tiltak folk treng for å få eit verdig liv. Tidlegare blei mentalt sjuke sett på som "galne", blei bura inne, jagd heimanfra, satt i lenker osv. No ser dei at rett behandling hjelper og folk kan fungere i nærmiljø og i heimen og mange kan få seg eit arbeid.

Det er flotte partnarar me har og me har mykje moro saman. Humor er viktig i den ellers så alvorlege kvardgane dei har.

Vidare reiste me tilbake til Kathmandu og til Dulikhel, der me hadde organisert ein konferanse for kristne leiarar i sjukehus og institusjonar. Det kom folk frå Bangladesh, India, Norge, USA; UK, Argentina utanom dei frå Nepal. Dei fekk møte likesinna, vere saman og lære om lederskap, høyre om korleis andre møter utfordringar dei sjølve har og ikkje minst byggje nettverk og ha eit fellesskap. Mange hadde ikkje vore på slik konferanse før, der det var professjonelt ledar-inhald samtidig som dei kunne dele kristent fellesskap.

Dei aller fleste ynskjer at dette blir ein årleg konferanse og dei var svært nøgde etter to intense dagar. Omgjevnadane var nydelege, maten var god og det var stor deltaking frå dei 50 som møtte. 

Å jobbe for misjonen er så mangt...eg trur det er mange som har eit snevert syn på kva misjon er. HimalPartner jobbar på mange felt og det er eit privilegium å vere ein del av denne organisasjonen. Det er lærerikt og ein får mange forskjellige type erfaringar som ein tek med seg vidare i livet. Hvis du syns det høyres ut som dei gjer eit godt  arbeid, går det an å vere fast giver. Gå inn på deira nettside wwwhimalpartner.no og bli med å gjer ein forskjell for folk i Nepal.

MED DETTE VIL EG YNSKJA EI FIN ADVENTSTID OG SNART ER DET JUL...

TREKKING TIL MARDI HIGHCAMP okt.2017

No skal eg ta dåke med på ei utruleg reise i Himalaya, Mardi-trek, som fører oss fram til foten av det heilage fjellet Machhapuchhere/Fishtail i Anapurna. Denne supre gjengen, som skal vere saman i tre veker, er humørfylt, fleksibel, trofast, gøyal, elskar Nepal, og me trivast i kvarander sitt selskap.

Fyrste dagen sat me på flyplassen i 8 timar og venta på at flyet vårt skulle gå. Det viste seg at det var for mykje skodde i fjellheimen og flya blei kansellert. Me hadde planlagt eit år at me skulle til Lukla i Everest området, men då det ikkje var muleg, bestemte me fort å reise til Pokhara i staden for, å gå Mardi-trek! Nye billettar blei bestilt, Alpin Explore Nepal er vår beste anbefaling når det gjeld trekking og dei ordna med ny tur på eit øyeblikk. Neste dag var me klar for fly til Pokhara og turen kunne endeleg starte.

Å vakne til ein slik dag, er magisk. Me kom fram i skumringa, fekk seng i eit herleg gjestehus og hadde frukost i lysthuset neste morgon.

Her kunne me site og sjå eggen me skulle fylgje for å kome til Highcamp. Når ein er på trekking, bur ein på gjestehus, får god servering, treffer folk frå heile verden og dag og tid blir uinteressant. Du berre er, går sakte i timavis kvar dag, stoppar når du er svolten og søv når du er trøytt. Eit enkelt og godt liv. Du har med bærarar for bagasjen og har sjølv ein dagstur sekk med.

Me skal gå frå 1900 m.o.h. til 4500 og må ta tida til hjelp for ikkje å få høgdsjuke. Me skal gå to dagar gjennom jungel for å kome over tregrensa. 

Vegane oppover er gode stigar, trapper eller sti. Det går oppover heile dagen og me brukar stavar for å avlaste gamle kne og hofter.

Når det lir utpå dagen kjem vi til Daurali, som tyder eit pass mellom to høgder. Her er hjarterom og husrom, me får ginger tea, garlic Soup og Dahl baht. Mat som førebyggjer høgdesjuke. 

På ettermiddagane kjem det skodde og eit lett skylag, men du verden for klare vakre morgonar. Me brukar den tidlege kvelden til lesing og kortspel og drøs med kvarandre og folk me møter, som skal ha same turen som oss.

Anapurna, som er over 7000 m ser me kvar dag og det er eit mektig fjell. I kvar landsby og med jamne mellomrom i stigen er det murt kvilestadar, der me kan ha gode pausar, ete sjokolade og drikke vatn. Bærarane våre er unge og sterke og bærer ca 20 kg kvar.

Dette er trollskog! Her er eit mangfoldig plante og dyreliv, idyllisk, stille og rolig, ja det blei ein meditativ tur i to dagar. Dvs det var ein del blodiglar ute og venta på kristenmansblod, så me fekk oss nokre overraskelsar under vegs. I det fjerne skimta me fjella.

Ein av dei vakre morgonane, då sola stod opp og Fishtail på 6993 m låg etterkvart bada i solskin. Me stod tidleg opp kvar dag, drakk te, åt havregraut, før me pakka og drog vidare.

Det var kjøleg om morgonen, men på dag tid var det te skjorte vær og deileg temperatur.

Når me såg oss tilbake var det sju blåner og utruleg utsikt ned over i dalen. Sola stod opp i 6 tida og det skumra att i 18 tida på kvelden. Me la oss i 20-21 tida kvar kveld. 

Det er enkel standard jo høgare du kjem opp i fjellheimen, men kva gjer vel det? Me har utstyr til å tåle det meste og kontrastane er med på å gjere opplevinga av Nepal mykje sterkare.

Siste dagen sov me på highcamp, som ligg på ei hylle, med utsikt i alle retningar. Me tok dagstur til upperpoint og Bjarne Geir og Lisbeth rakk heilt til Mardi Basecamp. 

På den fyrste toppen me kom til etter frukost, var eit lite te-hus. Der koka kokken vår ei garlic suppe og me fekk servert deileg te, før me gjekk vidare. Denne dagen starta me å gå 05.30, med lommelykter og hue på hovudet.

Framfor oss, ser me brinken me skal gå på for å kome til foten av Mardi og Fishtail.

Himmelen er blå, det er sterke fargar i fjellet og litt av månen lyser over fjella.

Kokken, guiden og bærarane er med og det er god stemning. Guiden lærte viktige norske gloser; "fytti katta så bra!" "Guri malla så god stemning!" "Herlighet så godt"

Terrenget er godt og lett å gå i, tynnare luft enn nede i dalen, men me går sakte og har god tid til å puste, noko som er avgjerande for å klare det.

Når me kjem så høgt møter me jackoksane som beiter. Det er store dyr, som blir bruka til trekk, dei mjølkar dei og lagar gode ostar.

Så nærmar me oss. Til venstre i bildet er ein djup dal som går inn til Anapurna basecamp, der me var i 2010. 

Før det siste stykke fram til upper view point er det ein liten varde, den ligg på ei hylle og det er temmeleg bratt ned på alle kantar...

AH! Me klarte det!

Det er ein god følelse å kome så langt og så høgt!

Då vender me ryggen til og går ned att, det er tidleg dag enno og me får mykje ut av dagen når me står opp tidleg. 

Me er nede i lavlandet og hadde ei nydeleg overnatting på hotell i Sidhing. Hotellet låg på ein høgde med flott utsikt. Fjella var nærme men likevel langt i frå...

To dagar vandra me gjennom risåkrane og landsbyane i dalsida. No står risen moden for hausting og det er berre vakkert.

I dette området av Nepal er det mange bekkar og elvar og me kryssar over på "suspention bridges". Dei er kraftige og støe, men enkelte bruer bør skiftast ut. Me gjekk på nokre som matrialen haldt på å dette i elva...Det blei av og til Helse-miljø- og flaks, istdenfor helse-miljø-sikkerhet...

Av og til er det vanskeleg å sette ord på alt det vakre og fine...

Siste døgnet på turen sov me i Home-stay. Her var det eit reint og ryddig kjøkken. Dei slakta høna til middag og me fekk eit utruleg døgn i denne gamle pitoreske landsbyen som heiter Lewang.

Før me reiste fekk me tika( velsigning) og blomsterkransar. Kvelden før var mange av landsby buarane invitert på kulturkveld i tunet og me dansa og sang til seine kvelden.

Jack Arild, Lisbeth, Vigbjørg og Bjarne Geir; tusen takk for ein uforgløymande tur!!!

Etter eit døgn i Kathmandu reiste me til Chitwan nasjonalpark for å dele opplevinga med å vere på safari. Me budde på ein nydeleg resort og fekk oss ein elefant-safari fyrste kvelden. Me såg 5 nashorn og det var stemningsfult i solnedgangen.

Fleire nashorn forsvant frå parken pga den store flaumen i sommar, men dei er begynt å kome tilbake, så me var heldige!

Det høyrer med å leike litt og Vigbjørg, Lisbeth og Bjarne Geir bada med elefantane.

Andre dagen var me på jeep safari og kom over ferske spor av tiger...

Etter frukost, som var servert ved elvebredden, reiste me tilbake til resorten, mette av inntrykk. Hjortedyr, apekattar, neshorn, krokodillar og fargerike fuglar var det me opplevde desse døgna i jungelen. Ellers fekk me markert ordentleg med god mat og drikke at mennene våre fyller 60 år i år.

ANBEFALER TUR TIL NEPAL