Det er slik me gjerne vil ha det kvar dag...det har heller vore ein tung, grå og regnfull månad i september. Dei seier at det har regna meir enn vanleg. Vegar har rasa, jordskred har teke landsbyar, slik at folk har evakuert. I Kathmandu kan ein ikkje klage, det har berre vore bekkar i vegane, og ein har heldt seg meir i ro.

Ein laurdag fekk me oss likevel ein topptur. Phulchoki 2775m er den høgaste toppen i Kathmandudalen. Det var ein krevande tur, då det er rimeleg bratt og me gjekk på i tre timar før me kom til toppen. Me brukte to timar ned att og då kjente me det godt i knær og hofter. Ja det var faktisk verre neste dag og fyrst dagen etter det var me tilbake til normalen...

Ein laurdag var me på bysykkeltur. Ein kjem tett på folk når ein syklar og me stoppa i Patan, gamlebyn. Der er skader etter jordskjelvet, men har starta gjennoppbyggjinga der.

Det nærmar seg festivaltid og då er det mange damer som tjener litt ekstra ved å binde blomekransar.

Det er utruleg fargerikt og vakkert.

Det er mange motiv heile vegen. Ein blir alltid overraska over børene som damene tek her. Du møter dei over alt. Ein må lure på kor mennene er ???

Det er utruleg mange varer til salgs over alt. Butikkane er overfylte. No har prisane på varer auka, så ein lurer på korleis den vanlege mann på gata klarar seg...

Når ein går i gatene treff ein heile tida på jenter som vil selgje smykker. Får dei selt noko tru?

Midtgarden observerer...

Jammen var det ei eldre dame der og...

Når det gjeld ferskvare samfunnet, er det vanskeleg å henge med. Me kjøper frossent kjøtt, men skjønar at hvis du ikkje har fryseboks må du handle på gata.

Så er det morgontur. Det er godt å starte dagen tidleg, sjølv om det i øyeblikket kan vere tungt å stå opp klokka 6. Då gjel hanane, bikkjene bjeffar, bussane tutar, folk er vakne rett og slett. Turen går forbi landsbyar, rismarker, og me ser når folk vaknar til ein ny kvardag, det er ein god måte å starte dagen på. Det er den aktiviteten me rekk dageleg i veka. Dagane er lange på jobb og det er kvelden når me har ete middag og teke ein kopp kaffi. Det er i helgane me kan utforske litt meir...

Nabolandsbyen vår, Khokana, ser fin ut på avstand, men den blei ekstremt øydelagt i jordskjelvet. Litt er dei begynt med gjenoppbyggjing, men det er stort sett gamle og barn som bur der...trist

Så er det festivaltid. Kvinnedagen blir feira i tre dagar og tusenvis av damer står i kø framfor viktige tempel den dagen. Dei ber for mennene sine og håpar på eit godt liv. Før var tradisjonen at kona blei brent på bål saman med mannen hvis han døde fyrst. I 1920 blei det slutt på denne forferdelege tradisjonen og TEEJ blei ny tradisjon.

Dei er utruleg vakre den dagen i raude sari, kanskje den sarien dei blei gifte i. Nokre kjøper nye og det blir sagt at no er det show off den dagen. Om å gjere å vise seg i det finaste ein får tak i. Jenter som ikkje er gifte, ber denne dgen om å bli gift, dei kan ikkje gå i rødt...

Vår didi stod i kø heile dagen ved denne plassen. Ho fasta eit døgn før og var nok veldig sliten. Mandagen såg det ut som det var dagen derpå for ho.

Hausten er og innhausting. No er det mais som kjem fyrst, og det er stor aktivitet. Bestemødre tanter og mødre driv på for fullt. Dei sit overalt. I garasjar, på fortau, i skråningane og renskar mais. Så heng dei den til tørk.

Igjen møter me på damer som ber tunge bører...dyra skal ha for

Heldigvis innimellom er det mykje vakkert å sjå på. Dei er flinke med blomar og spesielt lagar dei fine dekorasjonar i store fat. Dette er på Gokharna, eit spa hotell like utenfor byn. Eg og Bendik måtte ha eit kjæreste døgn der for å hente oss inn litt. Kvardagen er hektisk og det har vore mykje jobb denne månaden. Når ein i tillegg har litt vondter og må medisinere seg for å klare kvardagen, er det godt å hoppe av litt.

Utenfor rommet, utenfor spisesalen, utenfor inngangen...over alt er det fine blomsterfat.

Kveldane har me tilbragt i heimen stort sett. Då er det usigeleg moro å ha ein knøtt å strikke til. Hin dagen blei eg ferdig med hentesett til Talleiv og Kristiane, det er utruleg kjekt handarbeid i mørke kveldar. Så lengtar me litt til Sara Loti, men i oktober reiser me heim ei veke for å kose oss med ho og familien, det blir stas. Då får me og kanskje ta litt del i innhausting heime. God haust til alle som fylgjer...